. بسیاری از ما دعا نمیکنیم،
بلکه می‌نالیم!
میخوایم خدا رو راهنمایی کنیم،
بجای اینکه از خداوند راهنمایی بخوایم....
.دعا مایه آرامشه. اینکه پدرم یا مادرم دعا میکند به من آرامش میدهد،
.حالا هر دعایی باشد...
.من میخوام آرام باشم.و مایه‌ی آرامش بقیه باشم.
اگر بخوایم مایه آرامش بقیه باشیم،
باید با دیدن ما به یاد خدا بیفتند.
ما خودمون باید به یاد خدا باشیم..
.خوش به حال بنده‌‌‌ای که خدا بخاطر او یاد میشود
و وای به حال بنده‌‌‌ای که خدا بخاطر او فراموش میشود....
خیلی از مشکلات خانه‌ها اینه که آدم‌ها یاد خدا نمیکنند و ذکر خدا نشده اند.
چکار کنیم ذکر خدا بشیم؟ چکنم مایه آرامش بشوم؟چکنم رنگ خدا بگیرم؟
«أنا جلیس من ذکرنی»
عدم آرامش در سایه اینهاس!اهل سوءظن بودن،عدم احترام به پدر و مادر،اهل دروغ،اهل حرام،اهل بی احترامی...
چون ذکر نیستم.
اگر حواسمان جمع نباشد،آرامش در زندگی نداریم.
اهل خیرخواهی،اهل صداقت...
همینکه توبه کردی بری پیش خدا،ذکر الله میشی...
برای اینکه ذکر خدا باشیم،باید بنده خدا باشیم.
هر لحظه در حال بندگی باشیم.هرچه که عمل کردیم،مایه ذکریم و آرامش....